Archiwum miesiąca: luty 2013

Frezarki wspornikowe wzdłużne

Frezarki wspornikowe wzdłużne to obrabiarki, które mają na pionowo przesuwnym wsporniku zamontowany stół przesuwny w kierunku wzdłużnym – nie przesuwa się on w kierunku poprzecznym.

Przesuw poprzeczny we frezarkach poziomych można uzyskać dzięki wysuwowi tulei wrzecionowej, pinoli, a we frezarkach pionowych, dzięki poprzecznemu przesuwowi wrzeciennika z wrzecionem pionowym.

Zwiększona sztywność podparcia stołu bezpośrednio przez wspornik, bez sań poprzecznych uznana jest za nadrzędną zaletę wzdłużnego układu frezarki wspornikowej, ponieważ podparcie może trwać wtedy znacznie dłużej.

Frezarki wspornikowe wzdłużne przeznaczone są głównie do produkcji wielkoseryjnej i masowej. Maszyny te uchodzą za półautomaty frezerskie, z przeznaczeniem do pracy długotrwałej w cyklach automatycznych, przy których nie zmienia się prędkości obrotowych wrzeciona. Z tego powodu prędkości wrzeciona i posuwy nastawione są wymiennymi kołami zębatymi, dzięki czemu pominąć można złożone i kosztowne skrzynki prędkości i posuwów stosowane często do szybkozmiennych prędkości wrzeciona i posuwów.

Szlifierki do otworów

Szlifierki do otworów wykorzystuje się do obróbki wewnętrznych powierzchni walcowych i stożkowych. Przy użyciu przyrządów ze specjalnego wyposażenia można też szlifować nimi powierzchnie czołowe, przy jednym zamocowaniu przedmiotu.

Szlifierki do otworów dzielą się na:

  1. Szlifierki zwykłe – które dzielą się, w zależności od rozwiązania posuwu, na:

– szlifierki ze wzdłużnie przesuwnym wrzeciennikiem przedmiotu (umieszczonym na stole),

– szlifierki ze wzdłużnie przesuwnym wrzeciennikiem ściernicy (umieszczonym na stole);

  1. Szlifierki bezkłowe – używane przy obróbce cienkościennych tulei i pierścieni.

  2. Szlifierki planetarne – używane przy obróbce otworów w dużych i ciężkich przedmiotach (wrzeciono ze ściernicą wykonuje tu wszystkie ruchy niezbędne do szlifowania);

Szlifierka do wałków i otworów OVERBECK ZETTO 20

Szlifierka do wałków i otworów OVERBECK ZETTO 20

W obrębie szlifierek zwykłych wyróżnia się szlifierki produkcyjne i szlifierki uniwersalne – sterowane ręcznie lub automatycznie.

Szlifierki produkcyjne stosowane są przy obróbce w automatycznym cyklu pracy, ustalonym w kolejności: dojście ściernicy, zdzieranie, obciąganie ściernicy z automatyczną kompensacją jej zużycia, wykańczanie i wycofanie ściernicy.

Automatyczny cykl pracy – w zależności od wymiaru i kształtu szlifowanego otworu – może być sterowany: mikrołącznikami współdziałającymi z krzywkami mechanizmu dosuwu, z urządzeniem sprawdzianowym i pomiarowym dwupunktowym.

Szybkości stołu zmieniają się podczas trwania cyklu z szybkości dojścia na szybkość zdzierania, obciągania i wykańczania. Do zdzierania i wykańczania osobno nastawiana jest wielkość dosuwu ściernicy. Automatyczna kompensacja zużycia ściernicy odbywa się w cyklu.

Szlifierki bezkłowe to obrabiarki, które najczęściej pracują w cyklu automatycznym. Stosowane są do szlifowania pierścieni łożysk tocznych, tulei i rolek łańcuchowych. Maszyny te przeznaczone są głównie do szlifowania przedmiotów cienkościennych – nie mogą być mocowane w uchwycie, ponieważ nacisk szczęk mógłby je odkształcić.

Bazą dla wykonania przez nie otworów są średnice zewnętrzne, które muszą być wcześniej dokładnie obrobione. Wrzeciennik przedmiotu składa się w nich z: tarczy prowadzącej (napędza ona przedmiot z bezstopniowo regulowaną prędkością obrotową), podtrzymki – niezbędnej do podparcia przedmiotu (przy przedmiotach o niewielkiej średnicy, do których nie mieszczą się rolki podtrzymujące) i rolki dociskowej, która podpiera przedmiot, dociska go do tarczy prowadzącej.

Na szlifierkach bezkłowych można też szlifować otwory stożkowe. Umożliwia to skręcenie osi rolki podtrzymującej lub podtrzymki, osi rolki dociskowej i tarczy prowadzącej do osi ściernicy roboczej, o kąt, który jest równy kątowi wierzchołka stożka.

Szlifierki planetarne szlifują duże otwory w korpusach ciężkich i otwory w przedmiotach, których nie można zamocować w uchwytach samocentrujących.

W maszynach tych przedmiot mocowany jest na nieruchomym stole. Wszystkie ruchy, które są niezbędne do szlifowania otworu wykonuje wrzeciono ściernicy. Ściernica wykonuje ruch obrotowy główny, ruch posuwowy po obwodzie koła (nazywany ruchem planetarnym), ruch postępowo-zwrotny ściernicy (wzdłuż otworu) i ruch dosuwowy (po promieniu szlifowanego otworu). Szlifierki planetarne posiadają poziomą lub pionową oś wrzeciona.

Maszyny pionowe tego typu mają uniwersalne zastosowanie. Szlifują otwory, obrabiają płaszczyzny pionowe i zewnętrzne powierzchnie walcowe przedmiotów nieobrotowych.

Szlifierki współrzędnościowe to maszyny zbliżone pod względem wykonywanych ruchów kinematycznych do szlifierek planetarnych. Zasadniczą cechą różnicującą te obrabiarki jest ich wielkość (szlifierki współrzędnościowe są mniejsze) i sposób wykonania obróbki (maszyny współrzędnościowe są precyzyjniejsze).

Urządzenia te przeznaczone są do obróbki bardzo dokładnie rozstawionych otworów, do szlifowania których niezbędna jest niewielka chropowatość powierzchni i mała tolerancja wymiarów.

Maszyny te mają konstrukcję bramową dwukolumnową. Charakteryzują się bardzo dokładnie określonymi względnymi przesunięciami stołu i osiami wrzeciona, w stosunku do prostokątnego układu współrzędnych. Za pomocą precyzyjnych optycznych urządzeń pomiarowych określane są w tych szlifierkach kolejne położenia stołu i osi wrzeciona. Ściernica ma tu ruch obiegowy, tzw. planetarny (oprócz ruchu roboczego), wokół osi szlifowanego otworu i ruch postępowo-zwrotny, wzdłuż osi tworzącej otwór. Stół i przedmiot podczas wykonywanego zadania obróbczego są nieruchome.

Przy użyciu odpowiedniego wrzeciennika ściernicy można też szlifować na szlifierkach współrzędnościowych różne płaszczyzny i kanałki.

Szlifierki uniwersalne to obrabiarki, które posiadają urządzenie do planowania, umożliwiające zabielanie czołowej powierzchni szlifowanego przedmiotu – bez konieczności zmiany jego zmocowania. Maszyny te mają szeroki zakres bezstopniowej regulacji prędkości obrotowych wrzeciona przedmiotu i prędkości przesuwu stołu. Posiadają też szybkoobrotowe wrzeciona ściernicy, które pozwalają na ekonomiczne użytkowanie tych szlifierek w produkcji jednostkowej i małoseryjnej.

Szlifierki uniwersalne mają na mostku podstawy korpusu, po lewej stronie, wrzeciennik. Może on być skręcany w poziomej płaszczyźnie podczas szlifowania stożkowych otworów. 

Na precyzyjnych tocznych łożyskach wrzecionowych pracuje wrzeciono przedmiotu, które jest napędzane przez silnik prądu stałego bezstopniową regulacją prędkości obrotowej.

W sytuacji, gdy stół osiągnie prawie skrajne położenie, wrzeciono przedmiotu zostaje zatrzymane. Stół przesuwa się po ślizgowych prowadnicach korpusu podstawy. Stół można przesuwać ręcznie i hydraulicznie – o bezstopniowej regulacji prędkości. Jego prędkości do szlifowania i obciągania ściernicy ustawiane są oddzielnymi pokrętłami.

Szlifierki uniwersalne do otworów mają zamocowany na stole wrzeciennik ściernicy, posiadający suport, który – dzięki przekładni z płaskim pasem – otrzymuje napęd od silnika elektrycznego. 

Szlifierki do płaszczyzn

Szlifierki do płaszczyzn to maszyny, które są bardzo często wykorzystywane w procesie produkcji. Podczas szlifowania na nich przedmiot nagrzewa się z jednej strony. Im głębiej się go szlifuje, tym bardziej się on nagrzewa. Powoduje to często jego skrzywienie. W takiej sytuacji lepsza jest metoda chłodnego szlifowania, które można uzyskać dzięki wykorzystaniu specjalnych ściernic i odpowiednich warunków szlifowania.

Wiele szlifierek do płaszczyzn przystosowanych jest do pracy, podczas której wykorzystuje się duże prędkości stołu i duże posuwy poprzeczne. Obrabiarki te cechują się dużą wydajnością szlifowania, nawet mino niedużych głębokości.

Szlifierki do płaszczyzn mogą posiadać stół prostokątny. Prędkość przedmiotu obrabianego na nich otrzymuje się z prostoliniowego, postępowo-zwrotnego ruchu stołu lub suportu.

Szlifierki do płaszczyzn mogą też mieć stół obrotowy. Prędkość szlifowanego na nich przedmiotu jest wtedy zmienna, uzależniona od odległości osi obrotu stołu i od obrotowej prędkości stołu.

 

Szlifierka do płaszczyzn JOTES SPD 40

Szlifierka do płaszczyzn JOTES SPD 40

Wśród szlifierek ze stołem prostokątnym wyróżnia się szlifierki obwodowe. Maszyny te, jak już sama nazwa wskazuje szlifują obwodem ściernicy. Uzyskują one dobrą chropowatość i płaskość szlifowanych powierzchni, dzięki małej powierzchni styku ściernicy z przedmiotem i nieznacznego nagrzewania się powierzchni przedmiotu. Od dokładności wyważenia zespołu wrzecionowego zależy błąd falistości obrabianej powierzchni. Dlatego zespół ten musi być wyważony dynamicznie. Ruch dosuwowy w tych szlifierkach wykonywany jest przez wrzeciennik, natomiast posuw poprzeczny wykonuje wrzeciennik lub (rzadziej) stół.

Obrabiarki te, dzięki swojej uniwersalności stosowane są w narzędziowniach przy produkcji seryjnej lub jednostkowej i specjalnej. Przedmioty obrabiane na tych szlifierkach mogą być zamocowane na ich stole bezpośrednio albo na płaskim stole elektromagnetycznym (w pryzmach szlifierskich i pryzmatycznych kostkach), za pomocą specjalnego wyposażenia.

Inny rodzaj, szlifierki czołowe z prostokątnym stołem to obrabiarki budowane dla większej wydajności szlifowania. Są to maszyny, które szlifują czołem ściernicy. Mają stół prostokątny, który przesuwa się ruchem postępowo-zwrotnym. Wyposażone są we wrzecienniki o pionowej lub poziomej osi wrzeciona.

Szlifierki tego typu z pionową osią wrzeciona to najczęściej maszyny ze wzdłużnym posuwem stołu i ściernicą, która obejmuje całą szerokość stołu. Szlifierki ze wzdłużnym przesuwem wrzeciennika wykorzystywane są do szlifowania przedmiotów wysokich i ciężkich. Przeznaczony do obróbki przedmiot mocuje się w nich na płycie, która tworzy wraz z łożem jedną całość.

Maszyny te nie mają posuwu poprzecznego. Podczas szlifowania nimi wydziela się duża ilość ciepła. Dzieje się tak dlatego, że duża jest powierzchnia styku ściernicy z przedmiotem i duża moc silnika. Dlatego konieczne jest w takiej sytuacji obfite chłodzenie, które polega na tym, że pod ściernicę – często przez otwór we wrzecionie – doprowadzane jest chłodziwo (w dużych ilościach). Ciecz odrzucana jest na zewnątrz. Dlatego też szlifierki te mają szczelne osłony chłodziwa.

Szlifierki ze stołem obrotowym wykorzystywane są często w produkcji wielkoseryjnej, ponieważ umożliwiają nieprzerwaną pracę, co ułatwia automatyzację. Maszyny tego typu o małych wymiarach mogą – dzięki obrotowemu stołowi – szlifować duże przedmioty lub kilka małych jednocześnie.

Stół tych obrabiarek ma zmienną prędkość posuwu przedmiotów, co może być uznane za wadę tych urządzeń, ponieważ warunki skrawania przy zmiennej prędkości posuwu też się zmieniają. Utrudnia to utrzymanie wymaganego wymiaru i gładkości szlifowanych przedmiotów.

Szlifierki obwodowe to obrabiarki, które skrawają obwodem ściernicy. Mają one ściernicę o mniejszej szerokości promienia stołu obrotowego. Stół ma też ruch postępowy (oprócz ruchu obrotowego), żeby umożliwić szlifowanie na całej jego powierzchni.

Szlifierki czołowe są często stosowane przy produkcji wielkoseryjnej, ponieważ cechuje je bardzo duża wydajność. Mają one możliwość zastosowania pełnej automatyzacji. Podczas jednego obrotu stołu można zaplanować całą obróbkę, dzięki umieszczeniu na obwodzie maszyny stołu z kilkoma wrzeciennikami.

Niektóre z tych szlifierek mają stół magnetyczny, który – dzięki wyłączonemu z pola magnetycznego wycinkowi stołu – umożliwia zakładanie i zdejmowanie przedmiotów, bez przerywania procesu szlifowania. Maszyny te mogą też posiadać stół, który ma tylko ruch obrotowy albo ruch obrotowy i prostoliniowy, który ułatwia zakładanie i zdejmowanie przedmiotów.

Szlifierki do prowadnic to obrabiarki ciężkie jedno- lub dwustojakowe. Mają najczęściej po kilka wrzecion. Skrawają często czołem niedużych ściernic garnkowych lub obwodem ściernic tarczowych.

Maszyny te są bardzo dokładne, ponieważ obróbka wszystkich powierzchni prowadnic odbywa się przy jednym zamocowaniu.

Podczas szlifowania na tych urządzeniach może być równocześnie zaangażowanych do pracy kilka wrzecienników.

Jednostojakowe szlifierki do prowadnic mają podpartą belkę suportową we wsporniku, ze względu na jej duży wysięg. Szlifierki do prowadnic z przesuwnym stołem wykorzystywane są najczęściej do szlifowania krótkich stołów. Do szlifowania długich prowadnic stosuje się szlifierki, które na belce suportowej mają zamontowany stojak z wrzeciennikiem, wykonujący posuw wzdłużny.

Szlifierki ostrzałki

Szlifierki ostrzałki to maszyny, które poprawiają geometrię i gładkość szlifowanych,  nowoprodukowanych i stępionych przedmiotów.

Ze względu na rodzaj ostrzonych narzędzi wyróżniamy podział tych urządzeń na ostrzarki do: noży, wierteł i narzędzi wieloostrzowych. Budowane są też szlifierki stosowane do ostrzenia głowic frezowych, gwintowników, frezów ślimakowych i pił. Najliczniejszą grupę tych maszyn stanowią jednak ostrzałki uniwersalne.

Ostrzałka do noży stosowana jest do ostrzenia noży tokarskich i strugarskich. Szlifuje za pomocą obwodu lub czoła ściernicy. Maszyna szlifująca czołem ściernicy bardzo dokładnie ostrzy noże. Szlifierka, która ostrzy obwodem ściernicy, używana jest do ostrzenia noży bezpośrednio w warsztacie.

W sytuacji, kiedy ostrzałki do wierteł ostrzą wiertła kręte, powierzchnię przyłożenia wiertła szlifuje się jako wycinek powierzchni stożka. Maszyny te mają stół ustawiany według podziałki kątowej, na wielkość kąta wierzchołkowego wiertła. Stół można unieruchomić dzięki dźwigni zaciskowej. W zaciskanym uchwycie mocowane jest za pomocą pokręteł wiertło, które doprowadzane jest do ściernicy. Podczas obracania koła ręcznego wiertło dosuwa się do ściernicy. Z tyłu wiertło podparte jest kłem. Do wychylania głowicy z uchwytem i wiertłem służy dźwignia, która może włączyć  ruch wahliwy ściernicy (oprócz ruchu obrotowego).

Ostrzałki do głowic frezowych to maszyny, które stosowane są przy produkcji seryjnej i wielkoseryjnej. Są one bardzo dokładne. Mają pionowe lub poziome położenie osi głowicy frezowej. Te z pionowym położeniem osi głowicy stosowane są przy obróbce ciężkich głowic o dużych średnicach, a tych z poziomym położeniem osi głowicy używa się przy ostrzeniu głowicy o średnicy do 500 mm.

Ostrzałki do frezów ślimakowych to maszyny, których przeznaczeniem jest szlifowanie powierzchni natarcia zębów freza ściernicą tarczową jednostronnie stożkową. Podczas tej obróbki ściernica przesuwa się wzdłuż śrubowych, wiórowych rowków freza, a frez ślimakowy obraca się dokoła własnej osi. Wykonuje on tzw. ruch podziałowy co jeden ząb.

 

Szlifierka narzędziowa TACCHELLA 4 AM

Szlifierka narzędziowa TACCHELLA 4 AM

Maszyny te najczęściej pracują w cyklu automatycznym, który charakteryzuje się hydraulicznym, wzdłużnym posuwem stołu. Wrzeciennik ściernicy ma posuw pionowy i poprzeczny. Budowa taka pozwala na dokładne nastawienie ściernicy, zgodnie z kątem pochylenia rowka freza i umożliwia skręt w poziomej płaszczyźnie. Osadzone na wrzecionie koło zębate, zazębione jest z listwą zębatą, co umożliwia uzyskanie wymaganego kąta pochylenia rowka freza. Przesuwająca się listwa po liniale, ustawionym pod żądanym kątem podnosi się lub opuszcza, obracając przy tym wrzeciono. Dzięki temu ostrzarki do frezów ślimakowych mają  sztywny układ i są bardzo dokładne.

Ostrzałki do pił to maszyny, które stosuje się do ostrzenia powierzchni natarcia pił tarczowych i ich powierzchni położenia.

Piły tarczowe mają najczęściej dużą średnicę, a ich zęby mogą mieć bardzo różne kształty, dlatego też do ostrzenia tych maszyn budowane są ostrzałki specjalne. Mogą to być urządzenia automatyczne, w których wszystkie ruchy niezbędne do ostrzenia wykonuje ściernica. Piła odpowiedzialna jest za ruch podziałowy. Dzieje się tak ze względu na budowę pił tarczowych, ich duże wymiary i małą sztywność.

Wrzeciennik i ściernica poruszają się postępowo-zwrotnie, a ich skok może być regulowany.

Ostrzałki do pił umożliwiają szlifowanie zgrubne i dokładne, dzięki możliwości wykorzystywania dwóch prędkości ruchu. Aby umożliwić ustawienie właściwego kąta natarcia ostrzonych zębów piły, ściernica może wykonywać skręt w płaszczyźnie pionowej. Piłę zamocowuje się w suporcie, który przesuwa się pionowo w zależności od średnicy piły. Suport dochodzi do podziałowego ruchu piły, dzięki wykorzystaniu krzywki, tarczy podziałowej i zapadki.

W procesie ostrzenia piła zaciskana jest w pobliżu ostrzonego zęba specjalnym urządzeniem (dzięki temu podczas ostrzenia pił nie dochodzi do drgań).

Ostrzałki uniwersalne to urządzenia, które ostrzą wieloostrzowe narzędzia. Mogą też ostrzyć skomplikowane narzędzia, tj.: frezy ślimakowe, modułowe, palcowe, frezy palcowe promieniowe, głowice frezowe i wiertła kręte.

W ostrzałkach tego typu wrzeciono pracuje bez drgań, ponieważ napędzane jest elektrycznym silnikiem, za pośrednictwem płaskiego paska. Zmianę prędkości obrotowej wrzeciona można uzyskać dzięki przełożeniu paska na sąsiednią parę kół. Stół w tych ostrzałkach ma szybki przesuw wzdłużny. Napędzany jest ręcznie pokrętłami i uzyskuje przesuw poprzeczny. Na stole wzdłużnym znajduje się stół skrętny, przesuwający się po prowadnicach tocznych, które umożliwiają jego równomierny i lekki ruch. Głowica ma posuw pionowy ręczny i skręt obustronny wokół pionowej osi oraz skręt względem poziomych i prostopadłych do siebie osi.

Frezarki do gwintów

Frezarki do gwintów to obrabiarki przystosowane do obróbki gwintów krótkich. Gwinty wykonuje się na nich frezami wielokrotnymi, inaczej nazywanymi grzebieniowymi, które mają  nacięte na obwodzie – prostopadle do osi – wręby.

Przy zwykłym frezowaniu gwintów krótkich frez obraca się dokoła swej osi i jednocześnie przesuwa się wzdłuż osi przedmiotu obrabianego. Frezarka do gwintów skrawa wtedy wręby śrubowe od razu na całej długości.

Posuwowy ruch freza jest powiązany z obrotowym ruchem przedmiotu, dzięki przesunięciu freza o długości równej skokowi obrabianego gwintu, któremu odpowiada ściśle jeden obrót przedmiotu.

W sytuacji, gdy przedmiot ma – poza gwintową częścią w kształcie bryły obrotowej – kształty, które uniemożliwiają zamocowanie go w wirującym uchwycie, stosuje się frezowanie obiegowe gwintów krótkich. Do wykonania takiego typu zadania obróbczego wykorzystuje się specjalne frezarki, w których frez otrzymuje – oprócz ruchu obrotowego – ruch planetarny dokoła bryły obrotowej, na której nacina gwint.

Duży zakres możliwości obróbczych mają frezarki do gwintów długich. Frezuje się na nich głównie gwinty zewnętrzne i wewnętrzne. Można też obwiedniowo obrabiać na nich wałki wielowpustowe i koła zębate ze śrubowymi zębami. Możliwe jest na nich również wzdłużne frezowanie rowków (metodą podziałową) i obwodowe frezowanie rowków, i gwintów krótkich.

Do obwiedniowego frezowania wałków wielowpustowych na frezarkach do gwintów używa się freza ślimakowego. Jego ruch obrotowy powiązany jest przekładnią z ruchem obrotowym wałka.

Frezowanie obwiedniowe kół zębatych ze śrubowymi zębami też wykonuje się za pomocą freza ślimakowego.

Frezowanie krótkich gwintów przeprowadza się na tych obrabiarkach za pomocą freza wielokrotnego, inaczej nazywanego grzbietowym. Do wykonania tego zadania obróbczego niezbędne jest wykorzystanie dodatkowego urządzenia krzywkowego.

Frezarki CNC

Frezarki CNC posiadają układ sterowania, który bezpośrednio wykorzystuje informacje liczbowe przy wyznaczaniu kolejnych położeń freza, w stosunku do obrabianego przedmiotu. Dzięki temu obrabiarka taka może frezować przedmioty o określonych kształtach i wymiarach.

Wprowadzane do układu sterującego dane liczbowe są często zakodowane na taśmie (zapisane  odpowiednimi układami otworków). Informacje dodatkowe na taśmie, które dotyczą np. kolejności poszczególnych zadań obróbczych, też mogą być zakodowane specjalnymi układami otworków.

Zamknięte układy sterowania stosuje się w celu przetworzenia wprowadzonych do frezarki informacji liczbowych, na wymiary określające kolejne położenia freza w stosunku do obrabianego przedmiotu.

Działanie zamkniętego układu sterowania jest oparte na działaniu sterowania serwomechanizmów, czyli urządzeń o automatycznej regulacji położenia napędzanych przesuwnych części frezarki (często wykorzystywane są tutaj układy elektroniczne).

Frezarka narzędziowa CNC AVIA FNE 50 N

Frezarka narzędziowa CNC AVIA FNE 50 N

Frezarki CNC, numeryczne mają następujące zalety:

  • brak wzorników (przyspiesza to budowę prototypów a skraca czas technicznego przygotowania produkcji),

  • krótki czas przestawiania frezarki na inne cykle automatyczne – często nieosiągalne przy innych metodach sterowania automatycznego – dzięki wymianie taśmy dziurkowanej zamiast przestawiania zderzaków,

  • uniezależnienie przebiegu obróbki od zmęczenia obsługującego pracownika i dzięki temu częstsze wykorzystanie maszyn numerycznie sterowanych niż frezarek o podobnym zastosowaniu, ale sterowanych ręcznie,

  • obniżenie procentu braków, dzięki eliminacji błędów obsługi, popełnianych przez obsługującego pracownika;

Zalety te sprawiają, że frezarki sterowane numerycznie są często wykorzystywane przy jednostkowej i małoseryjnej produkcji przedmiotów o kształtach złożonych, których obróbka sprawia duże trudności na innych frezarkach.

Frezarki sterowane cyfrowo, przy wielu w/w ich zaletach, mają tylko dwie zasadnicze wady: wysoki koszt tych urządzeń i możliwość pełnego wykorzystania tych obrabiarek, jedynie w zakładach o najwyższym poziomie organizacyjnym i technicznym.

Prasy kuźnicze korbowe i kolanowe

Podczas kucia na prasach kuźniczych korbowych i kolanowych charakterystyczne jest to, że każdy zabieg wykonuje się na nich poprzez jednorazowe wywarcie nacisku. Dlatego praca na tego typu maszynach wymaga dużej dokładności. Ilość matryc zamontowanych na stole takiej prasy uzależniona jest od przewidzianej ilości operacji kształtowania.

Podczas matrycowania na tych urządzeniach nie występują wstrząsy od uderzeń. Matryce są dobrze zamocowane i nie do chodzi do ich rozregulowania. Prace wykonywane na nich są dokładniejsze i wydajniejsze niż na młotach.

Przy matrycowaniu na prasach tego typu zgorzelina zostaje wgnieciona w odkuwkę, nie odpryskuje przy kształtowaniu – co uznane jest za ich wadę. Z tego powodu konieczne jest dokładne oczyszczenie nagrzanego wsadu, przed włożeniem do matrycy. Czasem stosuje się bezzgorzelinowe nagrzewanie. Metoda ta jest najczęściej wykorzystywana przy produkcji wielkoseryjnej, co ze względu na koszt prasy i jej narzędzi nie jest  opłacalne przy mniejszych produkcjach.

Prasy kolanowe i prasy korbowe kuźnicze wykorzystywane są też do dogniatania np. odkuwek matrycowych. Stosuje się je w takich zadaniach, w celu zmniejszenia naddatków na obróbkę i zmniejszenia tolerancji wykonania. Na odkuwkach oczyszczonych ze zgorzeliny zabieg ten przeprowadza się na zimno lub na półgorąco w temperaturze, która nie prowadzi do wytworzenia grubszej warstwy zgorzeliny.

Prasa kolanowa KB 5530 100 TON

Prasa kolanowa KB 5530 100 TON

W zależności od kształtu odkuwek można wyróżnić dogniatanie powierzchniowe płaskie lub krzywoliniowe albo wszechstronne, inaczej nazywane objętościowym.

Na prasach kuźniczych korbowych i kolanowych można też prostować odkuwki matrycowe. Wykonuje się te prace najczęściej na zimno lub na półgorąco. Prostowanie może być wtedy połączone z objętościowym dotłaczaniem.

Prasy kuźnicze można również stosować do wyciskania stemplem metalu przez otwór w dnie matrycy. Dochodzi wtedy do przeróbki mało plastycznych materiałów, np. stopów magnezu i glinu.  W taki sposób produkuje się często grzybki zaworów. Ich produkcja opiera się na dwóch operacjach, z których pierwsza to wyciśnięcie trzonka i wypchnięcie, a druga to kształtowanie grzybka i wypchnięcie z matrycy. Przedmioty z miękkiej stali konstrukcyjnej też  mogą być wyciskane tą metodą. Ważny jest odpowiedni dobór smarów podczas przeprowadzania tego procesu. Przy wykorzystaniu miękkiej stali stosuje się powłokę wytworzoną w procesie fosforowania, która jest nasycona olejem maszynowym lub szarym mydłem.

Zaginarki do blach

Zaginarki do blach możemy podzielić według dwóch kryteriów. Pierwszy podział może być dokonany na podstawie sposobu budowy maszyny. Podział drugiego typu wykonać można ze względu na rodzaj sterowania.

Zasadniczo pod względem konstrukcyjnym występuję zaginarki mechaniczne, drugim typem zaginarek są zaginarki hydrauliczne. Występuje również konstrukcja mieszana gdzie ruch ramienia może być realizowany mechanicznie, a docisk materiału hydraulicznie.

Kolejnym kryterium podziału zaginarek jest rodzaj sterowania zainstalowany na maszynie. Najprostsze zaginarki tego typu mają sterowanie konwencjonalne ze wsparciem automatyki i odczytów cyfrowych. Maszyny kolejnej generacji wyposażone są w sterowanie    za pomocą układów NC, gdzie operator ustawia podstawowe parametry pracy i zapisuje program w pamięci maszyny. Zaginarki NC są często spotykane, gdzie potrzebna jest produkcja seryjna. Najbardziej zaawansowanymi maszynami do obróbki plastycznej blach w tej kategorii są zaginarki cnc, które na podstawie opisu końcowego detalu same obliczają parametry pracy i wizualizują na ekranie kolejne etapy procesu zaginania blachy.

ZAGINARKA MECHANICZNA OZAMECH KM 5 / 2500

ZAGINARKA MECHANICZNA OZAMECH KM 5 / 2500

Przy wyborze zaginarki należy pamiętać przede wszystkim o rodzaju wykonywanych prac. Mam na myśli produkcję jednostkową lub seryjną. Do produkcji seryjnej najodpowiedniejsza będzie maszyna cnc lub nc. Natomiast do prac wykonywanych jednostkowo wystarczy prosta zaginarka mechaniczna.