Szlifierki do płaszczyzn to maszyny, które są bardzo często wykorzystywane w procesie produkcji. Podczas szlifowania na nich przedmiot nagrzewa się z jednej strony. Im głębiej się go szlifuje, tym bardziej się on nagrzewa. Powoduje to często jego skrzywienie. W takiej sytuacji lepsza jest metoda chłodnego szlifowania, które można uzyskać dzięki wykorzystaniu specjalnych ściernic i odpowiednich warunków szlifowania.

Wiele szlifierek do płaszczyzn przystosowanych jest do pracy, podczas której wykorzystuje się duże prędkości stołu i duże posuwy poprzeczne. Obrabiarki te cechują się dużą wydajnością szlifowania, nawet mino niedużych głębokości.

Szlifierki do płaszczyzn mogą posiadać stół prostokątny. Prędkość przedmiotu obrabianego na nich otrzymuje się z prostoliniowego, postępowo-zwrotnego ruchu stołu lub suportu.

Szlifierki do płaszczyzn mogą też mieć stół obrotowy. Prędkość szlifowanego na nich przedmiotu jest wtedy zmienna, uzależniona od odległości osi obrotu stołu i od obrotowej prędkości stołu.

Szlifierka do płaszczyzn JOTES SPD 40

Wśród szlifierek ze stołem prostokątnym wyróżnia się szlifierki obwodowe. Maszyny te, jak już sama nazwa wskazuje szlifują obwodem ściernicy. Uzyskują one dobrą chropowatość i płaskość szlifowanych powierzchni, dzięki małej powierzchni styku ściernicy z przedmiotem i nieznacznego nagrzewania się powierzchni przedmiotu. Od dokładności wyważenia zespołu wrzecionowego zależy błąd falistości obrabianej powierzchni. Dlatego zespół ten musi być wyważony dynamicznie. Ruch dosuwowy w tych szlifierkach wykonywany jest przez wrzeciennik, natomiast posuw poprzeczny wykonuje wrzeciennik lub (rzadziej) stół.

Obrabiarki te, dzięki swojej uniwersalności stosowane są w narzędziowniach przy produkcji seryjnej lub jednostkowej i specjalnej. Przedmioty obrabiane na tych szlifierkach mogą być zamocowane na ich stole bezpośrednio albo na płaskim stole elektromagnetycznym (w pryzmach szlifierskich i pryzmatycznych kostkach), za pomocą specjalnego wyposażenia.

Inny rodzaj, szlifierki czołowe z prostokątnym stołem to obrabiarki budowane dla większej wydajności szlifowania. Są to maszyny, które szlifują czołem ściernicy. Mają stół prostokątny, który przesuwa się ruchem postępowo-zwrotnym. Wyposażone są we wrzecienniki o pionowej lub poziomej osi wrzeciona.

Szlifierki tego typu z pionową osią wrzeciona to najczęściej maszyny ze wzdłużnym posuwem stołu i ściernicą, która obejmuje całą szerokość stołu. Szlifierki ze wzdłużnym przesuwem wrzeciennika wykorzystywane są do szlifowania przedmiotów wysokich i ciężkich. Przeznaczony do obróbki przedmiot mocuje się w nich na płycie, która tworzy wraz z łożem jedną całość.

Maszyny te nie mają posuwu poprzecznego. Podczas szlifowania nimi wydziela się duża ilość ciepła. Dzieje się tak dlatego, że duża jest powierzchnia styku ściernicy z przedmiotem i duża moc silnika. Dlatego konieczne jest w takiej sytuacji obfite chłodzenie, które polega na tym, że pod ściernicę – często przez otwór we wrzecionie – doprowadzane jest chłodziwo (w dużych ilościach). Ciecz odrzucana jest na zewnątrz. Dlatego też szlifierki te mają szczelne osłony chłodziwa.

Szlifierki ze stołem obrotowym wykorzystywane są często w produkcji wielkoseryjnej, ponieważ umożliwiają nieprzerwaną pracę, co ułatwia automatyzację. Maszyny tego typu o małych wymiarach mogą – dzięki obrotowemu stołowi – szlifować duże przedmioty lub kilka małych jednocześnie.

Stół tych obrabiarek ma zmienną prędkość posuwu przedmiotów, co może być uznane za wadę tych urządzeń, ponieważ warunki skrawania przy zmiennej prędkości posuwu też się zmieniają. Utrudnia to utrzymanie wymaganego wymiaru i gładkości szlifowanych przedmiotów.

Szlifierki obwodowe to obrabiarki, które skrawają obwodem ściernicy. Mają one ściernicę o mniejszej szerokości promienia stołu obrotowego. Stół ma też ruch postępowy (oprócz ruchu obrotowego), żeby umożliwić szlifowanie na całej jego powierzchni.

Szlifierki czołowe są często stosowane przy produkcji wielkoseryjnej, ponieważ cechuje je bardzo duża wydajność. Mają one możliwość zastosowania pełnej automatyzacji. Podczas jednego obrotu stołu można zaplanować całą obróbkę, dzięki umieszczeniu na obwodzie maszyny stołu z kilkoma wrzeciennikami.

Niektóre z tych szlifierek mają stół magnetyczny, który – dzięki wyłączonemu z pola magnetycznego wycinkowi stołu – umożliwia zakładanie i zdejmowanie przedmiotów, bez przerywania procesu szlifowania. Maszyny te mogą też posiadać stół, który ma tylko ruch obrotowy albo ruch obrotowy i prostoliniowy, który ułatwia zakładanie i zdejmowanie przedmiotów.

Szlifierki do prowadnic to obrabiarki ciężkie jedno- lub dwustojakowe. Mają najczęściej po kilka wrzecion. Skrawają często czołem niedużych ściernic garnkowych lub obwodem ściernic tarczowych.

Maszyny te są bardzo dokładne, ponieważ obróbka wszystkich powierzchni prowadnic odbywa się przy jednym zamocowaniu.

Podczas szlifowania na tych urządzeniach może być równocześnie zaangażowanych do pracy kilka wrzecienników.

Jednostojakowe szlifierki do prowadnic mają podpartą belkę suportową we wsporniku, ze względu na jej duży wysięg. Szlifierki do prowadnic z przesuwnym stołem wykorzystywane są najczęściej do szlifowania krótkich stołów. Do szlifowania długich prowadnic stosuje się szlifierki, które na belce suportowej mają zamontowany stojak z wrzeciennikiem, wykonujący posuw wzdłużny.